" Ta książka nauczyła mnie, że czytać to bardziej żyć, to żyć intensywniej" - recenzja "Cień wiatru" C.R Zafon

Po trylogię Zafona miałam sięgnąć już dawno. Bardzo pozytywne recenzje, śliczne okładki i intrygujące opisy jednak mnie nie przekonywały, bo zawsze było coś pilniejszego do przeczytania. Do tego doszły obawy, czy może przypadkiem te książki nie są przereklamowane, jak choćby słynna Dziewczyna z pociągu? Wreszcie, w tę wakacyjną porę odważyłam się sięgnąć po dzieło Zafona, jakim jest Cień wiatru. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że nie jest ani trochę przereklamowane. Jest to książka tak dobra, jak mówią, a nawet lepsza.

Barcelona, rok 1945. Młody Daniel Sempere zostaje zabrany przez swojego ojca, właściciela księgarni na Cmentarz Zaginionych Książek. Chłopak musi wybrać jeden z tomiszczy i się nim zaopiekować. Wybór pada na... Cień wiatru autorstwa Juliana Caraxa. Zaintrygowany Daniel próbując poznać twórczość tego autora, nieumyślnie wplątuje się w zawiłą, niebezpieczną intrygę sięgającą jeszcze do czasów przedwojennych.

Ten, kto kocha naprawdę, kocha w milczeniu, uczynkiem, a nie słowami

Gdy zaczęłam czytać Cień wiatru miałam pewne obawy. Książka była ładnie napisana, klimatyczna, ale nie wciągnęła mnie tak, jak oczekiwałam. Na szczęście z czasem akcja bardziej się rozwinęła z zdecydowanie przyspieszyła. Myślę, że świetnie zaczęłam lipiec, bo w czerwcu czepiałam się właściwie każdej książki, a już największe zastrzeżenia miałam co do fabuły – bo za prosta, zbyt oczywista czy przewidywalna. Tutaj jest zupełnie inaczej. Cień wiatru to książka z potężną fabułą. Nie taką nie do przejścia, ale też nie najłatwiejszą. Łączą się tu losy żyjącego współcześnie Daniela oraz pisarza Juliana Caraxa, gdy ten był jeszcze młody. Całość może sprawiać problemy młodym czy początkującym czytelnikom, bo jest tu sporo nazwisk czy faktów, o których po prostu trzeba pamiętać.

Co prawda opis Cienia wiatru czytałam wieki temu, ale nie kojarzyłam, by była tam mowa o mozaice gatunków, jaką jest. Właśnie zerknęłam, że powieść Zafona jest zakwalifikowana do literatury współczesnej i jak najbardziej zgadzam się z tym przyporządkowaniem. Bo gdzie indziej przypisać powieść detektywistyczną z przyjemnym, delikatnym wątkiem miłosnym, elementami horroru i kryminału, której to akcja dzieje się po II wojnie światowej, a momentami jakieś dwadzieścia lat wcześniej? Jakieś pomysły? Kompletnie nie spodziewałam się, że w pozycji znajdę aż tyle. Obecności wątku miłosnego się domyślałam, ale cała reszta, a już zwłaszcza przeróżne sceny grozy obecne w powieści, były dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Przyznam, że chwilami wywołały u mnie strach, z czym nie poradził sobie King, przynajmniej w dwóch pozycjach, po które miałam okazję sięgnąć.

Ta książka nauczyła mnie, że czytać to bardziej żyć, to żyć

intensywniej

I z kreacją bohaterów Zafon poradził sobie wspaniale. Może główny bohater – Daniel był nieco bezbarwny, ale Ferminowi czy Caraxowi udało się podbić moje serce. Ten pierwszy okazał się niezwykle przyjacielskim, dobrym człowiekiem, skłonnym do filozoficznych rozmyślań i sprośnych żartów. Julian Carax to z kolei zupełnie inna postać – kwintesencja wrażliwości i tajemniczości.

Wcześniej zachwyty na temat twórczości Zafona przyjmowałam z przymrużeniem oka.Teraz stanowczo się pod nimi podpisuję. Cień wiatru to przepiękna, tajemnicza, choć momentami smutna powieść. Tak ogromna ilość tematów, jakie podejmuje sprawia, że zdecydowanie każdy znajdzie coś w niej dla siebie. Wątkiem wiodącym jest są tutaj mimo wszystko książki, a więc to pozycja obowiązkowa dla każdego ksiażkoholika. Jeśli ktoś jeszcze nie zauważył – polecam!

Moja ocena:8/10

Tytuł:Cień wiatru

Autor:Carlos Ruiz Zafon

Wydawnictwo:MUZA SA

Data wydania: 13.10.2009

Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejne tomy. Czytaliście tę trylogię? A może znacie coś podobnego? Piszcie! :)